-’İzmir’i kim yakmıştı?’dan, ’Katyn Faciası’na...-

Tarih, yalanların ve doğruların, tarafların güç konumuna göre, sık sık yer değiştirdiği, bir tahtırevallidir.. Ve, galib gelenlerin yazdırdıkları tarih ile, mağlub olanların tarihi, genel olarak elbette ki taban tabana zıddır..

Bu bakımdan bir tarafta resmî tarih, karşı tarafta ise, gizli tarih vardır ve gizli tarihler de, kendiilerini güç günışığına çıkaracak güce erişmeyi beklemektedir.. onların gün ışığına çıkması demek, resmî tarih söyleminin yenilmesine veya zayıflamasına bağlıdır..

’Üşütük’ bir prof. olan Y. K., 25-30 yıl öncelerde, ’İkinci İnönü Zaferi diye bir savaşın olmadığını’  Sovyet Rusya belgelerine dayanarak isbatlamaya çalışırdı..

Tarihçi Prof. Âfet İnan ise, M. Kemal’in yanında yetişmiş biriydi.. Hâtırâtında, Yunanlılara karşı verilen savaşları M. Kemal’in söylediği şekilde yazarken, bir noktaya itiraz ettiğini yazar, ’Paşam, orada öyle bir savaş olmamıştı, sanıyorum..’ der..  M. Kemal, ’Kızım ben ne diyorsam, sen onları yaz, tarihi yapanlar yazdırır..’  karşılığını verir.. O da denilen şekilde yazar ve bizler o tarihi, hâlâ, o yazdırılan şekillere inanarak kabullenmek zorunda kalırız.. Çünkü, aksini isbat edecek bilgi ve belgelere genelde sahib değilizdir..

Âfet İnan hanımla M. Kemal arasındaki bağın nasıl bir bağ olduğu kesinlik kazanmış değil..

Ama, lise yıllarımızda, Latîfe Hanım’dan ayrı olarak, M. Kemal’in bir de Fikriye adında bir metresinin olduğu sözkonusu edilmişti de, bunu söyleyenlerin kimler olduğunu belirlemek için Ankara’da, okul idaresince soruşturma yapıldığını bile hatırlıyorum..

Çok sonraları anlaşıldı ki, Fikriye, aynı zamanda aralarında akrabalık bağı da bulunan M. Kemal’in eşi veya metresidir.. (Gerçi, onun bir metres değil, eş olduğunu isbatlamak için, Karacabey Müftülüğü’nce tanzim olunmuş bir nikah belgesi yayınlanmıştır, ama, eğer bu doğruysa, sonradan olanlar hiç de bu nikâh akdine paralel şekilde gelişmemiştir.. Ayrıca bu belgenin uydurulmuş olması da muhtemeldir.. Tıpkı M. Kemal’in validesi hakkında, onun Selanik batakhanesinden çıkarıldığı gibi çirkin iddialarla dolu uyduruk bir belgenin sırf düşmanlık duygusu ile tanzim olunmasında olduğu gibi..)

M. Kemal, Latîfe Hanım’la evlenmeye karar verdiğinde, Fikriye’yi tedavi olması gerekçesiyle Avusturya’ya gönderir ve kendisine haber vermeden ’asla geri dönmemesini’ emreder.. Ancak, Fikriye, yıllarca birlikte olduğu ’paşa’sının bir şeyler çevirmekte olduğu hissine kapılır ve habersizce geri döner ve bir gece doğru Çankaya’ya, o zamanlar ’Papazın Bağı’ olarak bilinen ve bir ermeniye aid olup, M. Kemal’in yerleştiği bugünkü ’köşk’e gider.. Ancak, içeriye giremez.. Kapıda çingar çıkar ve.. Gecenin karanlığını bir mermi sesi yırtar..

Ve sonra, Fikriye’nin intihara kalkıştığı bildirilir ve hastaneye kaldırılır.. Ancak, 2-3 gün sonra, vefat eder.. Ve devreye hemen gizli istihbarat elemanları girer ve Fikriye’nin amcasına elbise ve eşyaları teslim edilir ve ’Bu bir memleket mes’elesidir, konuyu kurcalarsanız, ailenizin başka ferdleri de zarar görebilir..’ diye ’gözdağı’ verilir.. Lakin, Fikriye’nin cesedini vermezler ailesine ve mezarının nerede olduğu hâlâ da belli değildir..

Ancaaak, amcası yıllar sonra bir sual atar ortaya: Der ki özetle: ’Fikriye’nin elbiselerini verdiler.. Gömleğinin sırtından girmişti mermi.. Bir kimse, intihar edecekse, kendisini nasıl sırtından vurabilir?’

(Kendisi de sıkı bir ’kemalist’  olan Hıfzı Topuz’un‚ bu konuda yazdığı kitab, onun taraf tutabileceği açık olsa bile, yine de bu sahada yazılmış ilginç eserlerdendir.)

Daha başkaları ise, Fikriye’nin Latîfe Hanım tarafından öldürtülmüş olabileceği ihtimalini yazarlar. Ne de olsa, onun hakkında aleyhde yazmak suç teşkil etmemektedir..

Latîfe de 1,5 yıl süren bir beraberlikten sonra ayrılır, M. Kemal’den... Hakkında boşanma kararı da yoktur.. Çünkü bu Şef, kendisini mahkemelerin üstünde bilmektedir.. Latîfe’ye, boşandıktan sonraki 50 yıl boyunca nasıl bir zindan hayatı yaşatıldığı ise, bir ayrı konu..

Maksadım, bu konuyu tekrar tartışma zemine getirmek değil.. Sadece şu kadarını hatırlayalım ki, Latîfe Hanım’ın hâtırâtı, mahkemece daha önce verilmiş olan yayın yasağı kalktıktan sonra yayınlanacakken bir gürültü kopmuş ve Türk Tarih Kurumu’nun o zamanki Başkanı Prof. Yusuf Halaçoğlu, ’Ben o hâtırâtı okudum, eğer yayınlanırsa, Türkiye Cumhuriyeti tarihinin yeni baştan yazılması gerekir..’ (?!) diyebilmiş ve bu müthiş iddiadan sonra da, Latîfe Hanım’ın halaoğullarının mahkemeye, ’Halamızın ruhunun muazzeb olmaması için, bu hâtırâtın hiçbir zaman yayınlanmaması yolunda karar verilmesini istiyoruz..’ diye başvurmaları sağlanmış ve o istek kabul edilip  dosya kapatılmıştı..

*

Bununla, ’Tarih, gerçeği ne kadar yansıtmaktadır?’ konusuna dikkati daha bir çekmek istiyorum. Düşünelim ki, bizlere 90 yıla yakın zamandır resmî tarihin dayattığı bilgiler, TTK’nun eski başkanı olan bir tarihçinin ifadesiyle, bir hâtırâya bile dayanamıyacak ve TC tarihinin yeniden yazılmasını gerektirecek kadar zayıftır..

Böyle bir tarih ne kadar itimada şayandır?

***

’İzmir’i kim yaktı?’ sualine tarihçiler ve tanıklar ne diyor?

Geçtiğimiz günlerde, İzmir’i kim yaktı sorusu tartışıldı, medyada.. Konunun bugünlerde gündeme gelmesi, Amerika’da geçtiğimiz günlerde vizyona giren ’The Pacific’ adlı dizide ’İzmir'in türkler tarafından yakıldığı, binlerce rum'un öldürüldüğü’ gibi iddiaların ortaya atılmasıyla oldu..

O konuşmada şu cümleler vardı:

’…. Türkler 1922’de yakıp yıkmışlardı, İzmir’i…

-Herşey gitti.. Hayatta kaldıysan annem ve benim gibi kaçardın..

Ama biz rıhtıma kadar gidebildik.. Sonra bir gemiye yüzdük..

Kaptan bizi gemisine aldı ve Pire’ye kadar götürdü..

Hayatlarımızı kurtardı. Ama, evimiz gitmişti. Ne yapacaktık? Buraya geldik..’

*

İzmir bilindiği üzere, 15 Mayıs 1919’da Yunan İşgali’ne uğramıştı..

İşgal sadece İzmir’le kalmadı, bir istilâya dönüştü.. Bundan sonrasında resmî söylemlerle İstiklal Marşı, Kurtuluş Savaşı, Millî Mücadele’ gibi değişik isimlerle anılan, halk arasında ise, Yunan Savaşı denilen mücadele, 1919-22 arası, üç sene 4 ay kadar sürdü..

İngiliz emperyalizmi ve müttefikleri, Mondros Mütarekesi (ateş-kes’i) ile savaşı bırakmıştı güya, ama, Yunanlıları sürmüştü bu kez de, Batı Anadolu’ya, Küçük Asya’ya..

Yunan işgal ve istilâsına karşı, askerî bakımdan karşılık vermek pek öyle kolay değildi.. Çünkü, Osmanlı Ordusu (Karabekir Paşa’nın komutasındaki Şarq Ordusu hariç) bütünüyle terhis ettirilmişti..  Yunan güçleri kısa sürede Manisa, Denizli, Akşehir, Afyon, Kütahya, Bursa ve Eskişehir  üzerinden taa Ankara yakınlarına, Haymana’ya kadar ilerlemişlerdi..

Ve bu işgal, Dumlupınar, İnönü ve Sakarya’da cereyan eden bir kaç meydan muharebesi sonunda, 9 Eylûl 1922’de, yunanlıların İzmir’i terketmesiyle noktalanacaktı..

Ama, İzmir’in işgalden kurtulmasının hemen arkasından büyük bir facia yaşadı ve şehir bir kül yığınına dönüştü..

Sahi, İzmir’i kim yakmıştı?

Bu konu bugün bile tartışma konusu olabilmekte..

Bazıları dedi ki, Yunanlılar kaçarken yaktılar, İzmir’i..

Halbuki, İzmir Yangını, 13 Eylûl 1922 günü başladı.. Yani, Yunanlıların şehirden bütünüyle çekilip gitmesinden tam 4 gün sonra....

Şehri ateşe verenler, o zaman nasıl yunanlılarlar olabilir?

Sahi, İzmir’i kim yakmıştı?

Bu alanda, çok çeşitli iddialar vardır..  İzmir’i yunanlıların veya ermenilerin yaktığı gibi iddialar olduğu gibi; bizzat türk ordusu tarafından da yakıldığı iddia olundu.. Çünkü, İzmir’de o zaman çok ağırlık bir rum nüfusu vardı.. Bazı çevreler bu ’rum’lardan kurtulmak için ele bir fırsat geçtiğini düşünüyor olmalıydı..

Şehri rumlardan ilk alan, Nureddin Paşa idi.. Nureddin Paşa daha sonra, karşımıza Sakallı Nureddin Paşa olarak anılacak ve Ali Kemal’in İzmit’de linç ettirilmesinde asıl sorumlu olarak karşımıza çıkacaktır..

Şevket Süreyya Aydemir’in anlattığına göre, M. Kemal, İzmir’e beraberindeki kumandanlarla birlikte girdikten sonra, Belkahve denilen mıntıkada kahve içerken, ’Bu şehre bir şey olsaydı çok üzülürdüm’ der. Yani, henüz yangın filan yoktur..

M. Kemal, daha sonra, Yunan Kralı Konstantin’in Karşıyaka’da kaldığı Beyaz Köşk’e yerleşir.. Ve ertesi günü de, Kordon’daki Kramer Otel’de yemeğe gider ve garsonlara ‘Kral Konstantin de bu otele gelip, burada bir kadeh rakı içer miydi?’ diye sorar.. Garsonların ‘Hayır Paşam..’ demeleri üzerine, ‘Öyleyse neden İzmir’i almak istemiş?’ der.. (Aydemir, Tek Adam, Cilt 2, s.620-…)

İstirdad’ın, geri alışın dördüncü gününde ise,  İzmir alev alev yanmaya başlar.. Yangın M. Kemal’in kaldığı köşke yaklaşırken, o, kaçışan halkın arasından açık bir otomobille Uşşakîzâde Muammer Bey’in Göztepe’deki evine doğru yola çıkar. Orada Latîfe Hanım’la tanışacaktır..

Bu arada yangının çıkış yerinin St. Constantin Rum Mahallesi, planlayıcısının da Rum Patriği Hrisostomos olduğu iddiası yayılır.. İşgal boyunca, yunan askerlerinin koruyucu melekliğini yürüten Hrisostomos, yargılandıktan sonra idâm için infaz yerine götürülürken, halk tarafından linç edilir..

Sonuçta, 13 Eylül’de pek çok noktadan birden başlayan yangın, ancak 18 Eylül’de söndürülebilir. 23 Eylül günü Hisar Camii arkasında yeni bir yangın başlar. Bu arada Ermeni ve Rum mahalleleri tamamen, Avrupalıların yaşadığı Frenk Mahallesi ise kısmen yanmıştır. Yangında yaklaşık 25 bin ev, işyeri, kilise, hastane, fabrika, depo, otel ve lokanta yok olmuştur.

Yangını izleyen günlerde, genel olarak, İngiliz, Fransız ve İtalyan medyası temkinli bir tavır takınmışlardır. Fransız gazetelerinden Figaro şehri Türklerin, Les Temps Yunanlıların, Le Matin ise Ermenilerin yaktığını ileri sürer. ABD’de çıkan New York Times ise, şehri Yunanlılarla işbirliği yapan Rumların ve Ermenilerden intikam almak isteyen Türklerin yaktığını düşünür..
Buna karşılık İzmir- Amerikan Kız Koleji Misyon Başkanı MacLahlan ‘Türk üniforması giymiş Ermeni teröristlerin yangınları çıkardığına kanaat getirdim. Anlaşıldığı kadarıyla böyle yapmakla Türk ordusuna karşı Batı’nın müdahale etmesini planlıyorlardı” der.

ABD’nin İzmir Konsolosu olan ve şehre Türk ordusunun girmesiyle 11 Eylül 1922 günü (henüz yangın çıkmadan önce) İzmir’den ayrılan George Horton’un, emekliliğinde yazdığı ve 1926‘da The Blight of Asia (Asya’nın belâsı) “An Account of the Systematic Extermination of Christian Populations by Mohammedans and of the Culpability of Certain Great Powers; with the True Story of the Burning of Smyrna” (Hıristiyan Nüfusun Müslümanlarca Sistematik İmhasının ve Büyük Güçlerin Suç Ortaklığının Bir Anlatısı, İzmir’in Yanışının Gerçek Hikayesi”  isimli kitabı, ismiyle bile bize mahiyetinden bilgi veriyor denilebilir..
M. Kemal hakkında yazdığı biografi eserinde Lord Kinross, ’yangının orijinine ilişkin sağlam kanıtların hiçbir zaman ortaya çıkmadığını, ama, kendi kanaatinin de silahsızlandırdıkları ermenileri imha etmek için bir binaya hapseden türklerin yangını çıkardığı yolunda’ olduğunu söyler. Kinross’a göre türkler binayı ateşe vermeden önce Ermeni Mahallesine giriş çıkışı yasaklamış ve bir karantina bölgesi oluşturmuşlardır.
Şevket Süreyya Aydemir ise, ’Tek Adam’ın ikinci cildinde (s.622) ‘Bu yangının sebebi hâlâ aydınlanmış değildir. Ermeniler yaktı, rumlar yaktı, yağmacılar yaktı, hatta türkler yaktı derler” demekle yetinir.

Ank.-Atatürk Araştırma Merkezi’nce 1999’da yayınlanan ve Utkan Kocatürk tarafından hazırlanan (Kaynakçalı Atatürk Günlüğü)’nde yazılanlar ise, daha bir ilginç..  
Ona göre, 13 Eylül’de kalmakta olduğu köşkün balkonundan, M. Kemal’in,  yangını izlerken yanındaki genç subaylara şöyle dediğine dairdir: ’Çocuklar, bu manzaraya iyice bakın! Bu alevler bir devrin sona erip yeni bir devrin başladığını gösteren bir yangındır. Osmanlı İmparatorluğu’nun son yüzyılındaki bütün günahları şu ateşle temizlenirken, yeni Türk Devleti’nin kuruluşu ve Türk milletinin yükselişi de cihana ilan ediliyor.’

Alevler ‘Gavur İzmir’i’ bir kül yığınına dönüştürürken, Mustafa Kemal’in yâveri Salih Bozok’un anlattığına göre Uşşakîzâdeler’in Göztepe’deki köşkünde bir ziyafet verilmektedir. “Fevzi Paşa Hazretlerinden başka herkes önündeki kadehleri zevkle doldurdu. Mezeler çeşitli ve nefisti. Fevzi Paşa içki içmediği halde kalamar tavadan tabağına öbek öbek alıyor ‘Bu İzmir’in kalamarı da pek başka oluyor, aman pek özlemişim’ diye afiyetle yiyordu. Velhasıl herkes son kertesine kadar sofradan ve başlayan geceden memnundu..” (Bozok’tan nakleden İsmet Bozdağ, Latîfe ve Fikriye, İki Aşk Arasında, s. 81-82)

’Salih Bozok’  şöyle de diyor: ’Denize nazır terasta Mustafa Kemal ile Latîfe bir ara yalnız kalmışlardı. Latîfe,  anne ve babasından, yaptığı işlerden söz ediyordu. (…) Yangın bütün dehşetiyle sürüyordu. Kordon Boyu ve bugün fuarın yer aldı alan alevler içindeydi.(…) Mustafa Kemal, Latîfe’ye sordu: ‘Bu yangın yerinde size aid emlak var mıydı?’ Latîfe, ‘emlakimizin mühim bir kısmı yanan sahadadır’ dedi ve heyecanla ekledi: ‘Paşam isterse hepsi yansın. Yeter ki siz sağ olun. Bu mesud günleri gören insanlar için malın ne kıymeti olur? Memleket kurtuldu ya. İleride olanları yeniden ve daha mükemmel bir sûrette yaptırırız.’ Bu cevap Mustafa Kemal’in çok hoşuna gitti. ‘Evet! Yansın ve yıkılsın” dedi. ‘Hepsinin telafisi mümkündür.’ (“Salih Bozok Anlatıyor”, Cumhuriyet, 30 Ocak 1939)

O korkunç yangından sadece ‘nâhoş bir hâdise..’ diye söz eden Mustafa Kemal’in daha sonra bu yangın hakkında konuştuğuna rastlanmamaktadır.. Nutuk’ta bu konuda tek kelime bile yoktur.. Ama, daha sonra kartvizitine “Yemen, Selman-ı Pâk, Garbî  Anadolu, Afyonkarahisar, Dumlupınar ve İzmir savaşları galibi…” yazdıracak olan ‘Sakallı’ Nureddin Paşa’yı tam 16 sayfa boyunca alaya alır, ağır şekilde eleştirir..

Falih Rıfkı ise şunları yazar: “Gavur İzmir karanlıkta alev alev, gündüz tüte tüte yanıp bitti. Yangından sorumlu olanlar, o zaman bize söylendiğine göre, sadece Ermeni kundakçıları mı idi? Bu işte o zamanki ordu komutanı Nureddin Paşa‘nın hayli marifeti olduğunu da söyleyenler çoktu. Atatürk’ün Nureddin Paşa’yı eskiden beri sevmediği Nutuk’unda görünür. (...) Kibirli, dar kafalı, zulüm ve ceberrut düşkünü bir kimse idi. Bu yüzden bir zamanlar Millet Meclisi kendini harp divanına verip mahkum bile ettirmek istemişti. (...) Nureddin Paşa’nın biri İzmir’de, biri İzmit’te tertip ettiği iki linçin hikayesi gene o vakitler, bizi ikrah içinde bırakmıştır. Bunlardan biri İzmir metropoliti Meletyos [Hrisostomos], öteki de Peyâm-ı Sabah yazarı Ali Kemal‘dir.
Bildiklerimin doğrusunu yazmaya karar verdiğim için, o zamanki notlarımdan bir sayfayı buraya aktarmak istiyorum:
‘Yağmacılar da ateşin büyümesine yardım ettiler. En çok esef ettiğim şeylerden biri, bir fotoğrafçı dükkanını yağmaya giden subay, bütün taarruz harbleri boyunca çekmiş olduğu filmleri otelde bıraktığı için, bu tarihi vesikaların yanıp gitmesi olmuştur. İzmir’i niçin yakıyorduk? Kordon konakları, oteller ve gazinolar kalırsa, azınlıklardan kurtulamayacağımızdan mı korkuyorduk? Birinci Dünya Harbinde Ermeniler tehcir olunduğu vakit, Anadolu şehir ve kasabalarının oturulabilir ne kadar mahalle ve semtleri varsa, gene bu korku ile yakmıştık. bu kuru kuruya tahripçilik hissinden başka bir şey değildir. Bunda bir aşağılık duygusunun da etkisi var. Bir Avrupa parçasına benzeyen her köşe, sanki Hıristiyan ve yabancı olmak, mutlak bizim olmamak kaderinde idi. Bir harb daha olsa da yenilmiş olsak, İzmir’i arsalar halinde bırakmış olmak, şehrin Türklüğünü korumaya kafi gelecek miydi? Koyu bir mutaassıp, öfkelendirici bir demagog olarak tanımış olduğum Nureddin Paşa olmasaydı, bu facianın sonuna kadar devam etmeyeceğini sanıyorum. Nureddin Paşa, ta Afyon’dan beri yunanlıların yakıp kül ettiği Türk kasabalarının enkazını ve ağlayıp çırpınan halkını görerek gelen subayların ve neferlerin affedilmez hınç ve intikam hislerinden de şüphesiz kuvvet almakta idi.” (Çankaya, 1969, s. 324-325.)
Bu konuda  ’İsmet Paşa ne diyordu?’ sorusuna ise, (Atatürk’ten Anılar, Kazım Özalp, İş Bankası Yayınları, 1992, s. 300)’den şu cümleyi aktarmakla yetinelim: ’Yıllar sonra ’Yangın nerede başladı, kim başlattı bilmiyorum.. İzmir’e girdiğimiz günlerin bende kalan en acı hatırası yangındır. Bu yangınların sebepleri büyük tarih hadiseleri içindeki sebeplerdir. Küçükler emir aldıklarını söylerler, büyükler disiplinin kalmadığını söylerler.’

Nasıl?

Bütün bunlardan sonra İzmir’in yakılması şeklindeki tarihî hadise/ facianın sorumlusu kim, ortaya bir net şey çık(m)ıyor mu? Yoksa, siz de bazı yazarların‚ ’O yangın olurken, ’Büyük Kurtarıcı’ (diye anılan kumandan)  neredeydi, ne yapıyor ve ne düşünüyordu?’ şeklindeki sorusuna mı takılıp kaldınız?

***

İkinci bir tarih muamması.. ’Katyn Ormanı Faciası..’

Polonya (Lehistan) cumhurbaşkanı Leh Kaczynski, eşi, Genelkurmay ve Merkez Bankası Başkanları, Dışişleri Bakan Yard. ve 18 m. vekili, onlarca yüksek yönetici, bürokrat ve de 70 yıl önce Katyn Ormanı Faciası’nda yakınlarını yitirenlerden niceleri, toplam 97 kişi, 10 Nisan günü, Moskova’nın 350 km. doğusundaki Smolensk Havaalanı’na inişe geçtikleri sırada, uçağın siste yere çakılmasıyla hayatlarını kaybettiler..

Haber, dünyada şok etkisi meydana getirdi.. Çünkü, bir devletin en seçkin yöneticilerinin büyük bir kısmı,  bir anda topluca hayat sahnesinden çekiliyorlardı.. Adetâ, bir devlet çöküvermişti..

Kaczynski ve yanındakiler,  Katyn Ormanı Faciası’nın 70. yıldönümü anma merasimlerine katılmak üzere gidiyorlardı, Smolensk’e..

Leh ve Jaroslav Kaczynski, ikiz kardeş idiler ve, kurdukları partinin 4 sene öncelerde seçim kazanması üzerine, birisi Cumhurbaşkanı ve diğeri de Başbakan olmuştu.. Ve hangisinin hangisi olduğunun ayırtedilmesi neredeyse mümkün değildi.. Ancak, Jaroslav, daha sonraki bir seçimi kaybederek, Başbakanlık’tan ayrıldı..

Katolik-muhafazakâr görüşleriyle bilinen bu iki kardeş, hem Rusya ve hem de Almanya karşıtlığıyla biliniyorlardı.. Ve ülkeleri, bu her iki devletin de istilasına ve aralarında paylaşmalarına  sahne olmuştu; Hitler ve Stalin zamanında ve 2. Danya Savaşı’ndan sonra ise, 40 sene, Sovyet nüfuz sahasında kalmış ve kapitalist Batı Bloku’na ve NATO’ya karşı, komünist Doğu Bloku’nun Savunma Paktı olan Warsaw  (Varşova) Paktı’na merkezlik yapmıştı..

Doğu Avrupa’daki bu tek katolik ülke olan Polonya’nın Sovyet Rusya liderliğindeki komünist blok cenderesindeki esaretten kurtulmak için verdiği mücadeleler ise, 1970’lerde Gomulka, 1980’lerde Gierek yönetimlerine karşı yapılan yaygın protesto gösterileriyle dünya gündemine devamlı oturmaktaydı.. Keza, 1980’lerden sonra Gen. Jarulesky liderliğindeki askerî diktatörlük dönemi ve ona karşı Gdansk Tersaneleri’nde bir işçi lideri olan Leh Valesa liderliğinde filizlenen Solidarite / Dayanışma Sendikası’nın ve de Katolik Kilisesi’nin komünist yönetimi çökertmekteki müthiş mücadeleleri..

*

Bu arada, Polonya derin bir acı içinde kıvranıyordu..

Çünkü, Polonya’nın Stalin Sovyetleri ve Hitler Almanyası arasında paylaşıldığı ve 2. Dünya Savaşı’nın patlak verdiği 1 Eylûl 1939’dan sonra, ülkelerinin yağmalanmasına karşı direnen Polonyalı, 22 binden fazla subay, asker ve sivil esirlerin âkıbeti hakkında kimse bir şey bilmiyordu..

Bu arada, 1940 yılının sonuna doğru, Hitler,  daha önce anlaştığı Stalin’e karşı âni bir saldırıga geçivermiş ve ortaklık bozulmuş ve de Stalin Sovyetleri, Amerika ve İngiltere safına geçmişti, Hitler Almanyası’na karşı..

Savaş, 1945 yılında Almanya- İtalya ve Japonya’nın kesini yenilgisiyle sonuçlanınca ve de Polonya bütünüyle Sovyetler’in nüfuz alanına dâhil olunca.. 

Stalin Rusyası, başta Polonya halkı olmak üzere, bütün Avrupa’yı ve hattâ dünyayı dehşete düşüren bir korkunç cinayeti dünyaya duyuruyordu..

Katyn Ormanı Katliâmı..

Bugün Beyaz Rusya  sınırları içinde yer alan Katyn Ormanı’nda bir toplu mezar ve  enselerinden birer kurşunla vurulmuş onbinlerce iskelet bulunmuştu.. Sayıları 22- 25 bin kadar olan bu korkunç cinayetin kurbanlarınında Polonyalı subay, asker ve  işgale karşı direnen sivil insanlar oldukları anlaşılıyordu.. Ve vatanlarını savunmak isteyen bu insanlar, Hitler rejimi tarafından katledilmişlerdi..

Hitler Almanyası yenilmiş ve Adolf Hitler de intihar ederek dünyadan ayrılmış; Almanya’nın batısı Amerikan- İngiliz ve Fransız bölgesi olarak Federal Almanya;  doğusu ise, Demokratik Almanya Cumhuriyeti adıyle, komünist bloka dahil bir ülke  olarak ikiye bölünmüştü..

Katyn Ormanı Faciası’yla, Hitler’in canavarlığı bir daha belgelenmişti ve o mazlumlara sadece Polonya halkı ve Avrupalılar değil, Sovyet halkları da gözyaşı döküyordu ve Stalin gibi bir acımasız lider bile, hüzünlü bir çehre ile açıklıyordu bu korkunç cinayeti..

Almanya ise, yenildiği için savaş suçlusu olarak ilan edilmişti, hiç itiraz edemiyordu..

Bu durum, 45 sene devam etti..

Ancaaak, Batı Almanya iyice güçlenip, yeniden dünyanın sayılı ekonomik güçlerinden birisi haline gelince, 1986 yılında, dönemin Federal Almanya Şansölyesi Helmut Kohl, son dönemlerini yaşamakta olan Sovyetler’in Almanya’yı ziyaret eden ünlü lideri Mihail Gorbaçev’e, Katyn Ormanı Faciasını hatırlatmış ve ’45 yıldır suçlanıyoruz, ama, biz Katyn Ormanı’nda hiçbir zaman tek bir asker bile bulundurmadık.. Nerde kaldı ki, 20 bini aşkın insan, bizim tarafımızdan katledilmiş olsun..’ diyor ve Gorbaçev de, ’Evet; o katliâmı, Stalin’in emriyle Sovyetler Birliği yapmıştır..’ itirafında bulunuyordu..

O zaman bunun açıklanması gerekiyordu..

Gorbaçev, sosyo-ekonomik açıdan oldukça güç durumda olan Sovyetler’in sıkıntılarını gidermek için, bir çırpıda, Kohl’den 15 milyar mark kredi koparıyor ve Moskova’ya dönüşte, televizyona çıkıp, ’Katyn Ormanı’ndaki o korkunç cinayeti biz işledik..’ diye, Stalin’in bu konudaki  emirlerini ve diğer belgeleri, ekranlardan halka gösteriyordu.. 

İlginç olan şu ki, İngiltere bu açıklama üzerine, ’Biz Katyn Ormanı’ndaki o cinayetin Stalin tarafından işlendiğini taa baştan biliyorduk, ama, Hitler düşmanımız olduğu için, onun suçlanması işimize geliyordu..’ açıklaması yapıyordu.. (Hürriyet gaz. eski Gen. Yy. Md.lerinden Çetin Emeç’in öldürülmesi üzerinden 20 sene kadar bir süre geçtikten sonra, Emeç’in eşi,  2010 Şubatı’nda yaptığı açıklamada, ’Çetin’in öldürülmesini dincilerin üzerine atmak işimize gelmişti.. Ve devletin içindeki Ergenekon vs,. gibi  bir takım oluşum ihtimallerini kabullenmek zor geliyordu...’ sözleri de aynı mentaliteyi, ferd planında yansıtmıyor mu?)

*

Evet, sadece 40 milyonluk Polonya halkı değil, bütün dünya halkları, yarım asra yakın bir süre boyunca, Katyn Ormanı Faciası konusunda korkunç şekilde aldatılmıştı..

Bu aldatma, Katyn’de katledilen insanların maruz kaldığı zulümden daha hafif değildi..

Bugün de, sözgelimi, 11 Eylûl 2001’de Amerika’da meydana gelen korkunç saldırılar, daha kimin neyi, nasıl yaptığı bilinmeden, facianın üzerinden 5-6 saat geçmemişken, İslam’ın ve müslümanların üzerine atılmadı mı?

Çünkü, yeni bir ’soğuk savaş’ın başlatılması ve bunun için de, yeni bir manipulasyon gerekiyordu.. Aradan geçen 9 yıla rağmen, 11 Eylûl Saldırıları’nın müslümanlar tarafından yapıldığına dair net bir delil ortaya konulamadı..

Kaldı ki, müslümanlar tarafından yapılmış olsaydı bile, bunun İslam’a mal edilmesi nasıl mümkün olabilirdi?

Ama, bugün hemen bütün dünyada, nerede bir bombalama olursa, hemen bu terör eylemlerinin İslam’ın ve müslümanların üzerine atılması gibi bir gelenek geliştirilmiş oldu..

11 Eylûl’ün de tıpkı Katyn Ormanı Faciası’ndaki gibi bir propaganda savaşı malzemesi olarak kullanıldıktan nice zaman sonra, belki, bu suçlamaların da bir taktikten ibaret olduğu itiraf olunacaktır..

Evet, tarih, öyle bir güç yarışıdır ki, galib gelenlerle mağlub olanların iddiaları, tabiatiyle taban tabana zıd kutublarda görülmektedir..

Asıl mes’ele ise, büyük kitlelerin, bu manipulasyonlara gelip gelmiyeceği konusudur..

*