Arabuluculuk kime yarayacak?
Bundan önceki yazımızda da dile getirdiğimiz üzere Siyonist devlet işgal ettiği yerlerden çekilmiyor değil. çekilmesinin örnekleri var. Golan Tepelerinden de çekilebilir. Şu var ki Siyonist devlet güç kullanarak gasp ettiklerini rehine olarak kullanıyor. Yani mafya ve eşkıya politikasını diplomasiye taşıyor. Onu gasp ettiğini vermeye görüşmelerle ikna etmek, rehine karşılığında istediklerini vermekle mümkündür. Nitekim Camp David Anlaşmasıyla Sina Yarımadasından çekilmeyi, Oslo İlkeler Anlaşması ve ona bağlı diğer anlaşmalarla Filistinin 1967de işgal edilmiş bölgelerinin bir kısmını özerk Yönetim statüsüne geçirmeyi kabul etmesi böyle olmuştur.
Ama direniş karşısında yenilgiyi kabullenmek zorunda kaldığı durumlar aynı değildir. İşgal devleti, Güney Lübnanı da pahalı bir rehine olarak kullanmak ve karşılığında hem Suriyeden hem de Lübnandan büyük çıkarlar elde etmek için yıllarca uğraştı. Sonunda istediklerinin hiçbirini elde edemeden direniş karşısında yenilgiyi kabullenerek çekilmek zorunda kaldı. Gazzeden çekileceğini ise hiç kimse tahmin etmiyordu. çünkü bölgeye ciddi şekilde yerleşmeye başlamış ve üçte birlik kısmını üstelik en güzel sahil bölgelerini Yahudi yerleşim merkezlerine dönüştürmüştü. Ama direniş onu buradan hiçbir şekilde masa başı pazarlığı yapmadan çekilmek zorunda bırakmayı başardı.
Şimdi Siyonist devlet Suriye ve Lübnanla ilgili planlarını uygulamaya geçirebilmek için elinde rehine olarak tuttuğu Golan Tepelerini yeniden değerlendirmeye çalışıyor. Karşılığında da bir istekler paketi sunuyor. Bu paket sanıldığı gibi sadece İsraille barıştan ibaret değil. Hatırlanacağı üzere geçmişte Siyonist devlet elindeki medya araçlarını da kullanarak barışa karşı toprak sloganını kullanmak suretiyle haksız yere ve güç kullanarak gasp ettiklerini iade karşılığında büyük çıkarlar elde etme stratejisini müspet ve desteklenmesi gereken girişim olarak lanse etmeye çalışıyordu. Aynı yanıltma politikası Golan Tepeleriyle ilgili son girişiminde de var. Ama gerçek çok farklı.
İşgal devletinin istekler paketinin başında Suriyenin Siyonist yönetimi ve Filistin toprakları üzerindeki işgali meşrulaştıranlar kervanına katılması var. Buna resmiyette barış deniyor.
Suriyenin böyle bir talebi kabul etmesi Siyonist devlete büyük kazanımlar sağlayacaktır. çünkü Şam yönetiminin tutumu şu an en azından birçok Arap ülkesinin Siyonist işgal karşısındaki tutumunda belirleyici etkendir.
Siyonist devletin ikinci en önemli talebi, Filistin direniş gruplarının Suriyedeki tüm örgütlenmelerinin sona erdirilmesi, temsilciliklerinin kapatılması ve ileriye dönük faaliyetlerine engel olunmasıdır.
Suriyeden üçüncü önemli isteğinin İranla işbirliğini azaltması ve ilişkilerini zayıflatması olduğu biliniyor. İşgal devleti ve ABD sadece Suriyenin İranla bağlantısını kısıtlamasını değil, aynı zamanda onun üzerinden İran-Lübnan ilişkisini kontrol altına almayı amaçlıyor.
İşgal devletinin paketteki önemli bazı istekleri de Lübnanla ilgilidir. Lübnandaki direnişin silahsızlandırılması için Suriyenin aktif bir şekilde devreye girmesi isteniyor. Normalde 2005te Suriye askerî güçlerini Lübnandan çekilmeye zorlayan ABD, böyle bir görev üstlenmesi durumunda askerî yönden olmasa bile siyasî yönden Şam yönetiminin Lübnana müdahalesine fırsat vermeyi göze almaktadır.
İşgal devletinin Altyapı Bakanı Binyamin ben Eliezer de konuyla ilgili açıklamasında bu yöndeki taleplerini ortaya koydu. Ben Eliezer, Suriyeyle anlaşma yapılmasının İran ve Hizbullahın susturulmasını sağlayacağını ileri sürerek gerçekte Suriyeden neyi istediklerini vurgulamaya çalıştı.
Siyonist devletin bir diğer isteği de Lübnandaki mülteci kamplarının yakın takibe alınması, buraların tamamen silahtan arındırılması planına Suriyenin sessiz kalması ve hatta destek olmasıdır.
İşgal devleti bu isteklerini bir paket şeklinde sunmaktadır. Dolayısıyla pakettekilerin bir kısmı karşılığında anlaşmaya yanaşacağını sanmıyoruz.
Şimdi soruyoruz: Bütün bu taleplerin İsrail hesabına Suriyeye takdimi bir arabuluculuk mudur? Eğer öyleyse kimin yararına ve hesabına. Bizim sunduklarımızda bunlar yok denmesi, kabul edilebilir savunma tarzı olamaz. çünkü işgal devletinin Golan rehinesi karşılığında bunları talep ettiğini bilmek için konunun ele alındığı görüşmelere dinleyici yerleştirmek gerekmiyor.
Türkiye, Filistin halkının yararına olacak girişimlere, örneğin Gazze üzerindeki ambargonun kaldırılması çabalarına öncülük edebilirdi.